Uckermark ve Moringen “Gençlik Koruma Kampı” Federal Almanya Cumhuriyetinde ancak 1970 “Toplama Kampı benzeri bir kamp” olarak kabul edildi
Romanlar ve çingeneler nasyonal sosyalizm tarafından takip edilen bir grup olarak ancak 1980’de kabul edildi.
Tazminat taleplerinin başarılı olma ihtimalleri için ikisi de önemliydi.
O zamana kadar sadece ya nasyonal sosyalizme karsı siyasi tavır sergilemiş olan ya da inançlarından ve/veya dünyaya bakış açılarından dolayı ırkçı nedenlere bağlı olarak takip edilen Alman vatandaşları ya da Halk Almanları tazminatlar alabiliyordu.
Bunun temelini Federal Almanya Cumhuriyetinde 1953’de çıkarılan Federal Tazminat Yasasının (BEG) 1. maddesi oluşturmuştu.
Takip edilen aşağıdaki gruplar bundan kesinlikle muaf tutuluyordu:
Zorunlu olarak çalıştırılanlar, romanlar ve çingeneler, kalıtsal sağlık yasası uyarınca zorunlu olarak kısırlaştırılanlar, asosyal olarak adlandırılanlar, homoseksüeller, asker kaçakları ve savaş hizmetini reddedenler. Bunlar böylece hala sabıkalı sayılıyordu. Federal Almanya Cumhuriyetinde olduğu gibi Doğu Almanya’da da takip edilmiş olan benzeri grupları kabul etmeyip yardım etmeyen faşizmin kurbanlarının kabul kontrolü komisyonu vardı. 1972 itibariyle Uckermark Doğu Almanya’da Toplama Kampı olarak kabul edildi. Genel Savaş Neticeleri Kanunu (AKG) gereği diğer bir şekilde özgürlükleri, bedenleri, sağlıkları veya hayatları zarar görenler tazminat taleplerinde bulunabilirdi.
Dolaysıyla 1970’e kadar Uckermark’daki tutuklulardan neredeyse hiçbirinin tazminat talebinde bulunma hakkına sahip değildi zira onlar asosyal olarak takip edilenler kabul edilirdi ve/veya Alman vatandaşlığına sahip değillerdi.
Bazı az sayıda durumlarda 1980’li yıllar itibariyle eyalet ve yerel seviyedeki bazı (ağır mağduriyet) düzenlemeler yardımcı oldu; bunların çoğu proje ve dernek girişimlerinden kaynaklanıyordu (örneğin VNN).
